22. Mam ciebie.. Może.

"Gdy poz­nasz dwa światy i nie wiesz ,w którym chcesz zostać
stojąc po­między dos­trze­gasz więcej niż inni... "

szarybeton

Rudowłosa dziewczyna leżała w wygodnym łóżku. Co prawda spędziła świadomie tylko jeden dzień w „niebie” to i tak czuła się tu jak w domu. Mieszkała w wielkim domu pani burmistrz, czyli po prostu u Mony. Jak się okazało to wspaniała kobieta. W jej domu mieszkał też Nataniel, miał pokój naprzeciwko Dominique. Razem zwiedzili najważniejsze miejsca w miasteczku, z pomocą Mony przemeblowali pokój dziewczyny i wybrali jej ubrania. Wspaniałe było to, że tutaj za nic się nie płaciło, wszyscy ludzie dawali wszystko wszystkim. Były tu nawet skrzaty domowe, które były traktowane na równi z resztą społeczeństwa.

Z uśmiechem wspominała dzień pełen wrażeń i emocji, chociaż może po prostu bała się zasnąć. Mona proponowała jej eliksir słodkich snów ale odmówiła. Miała strasznie złe wspomnienie z pobytu w lachach, żeby chociażby spojrzeć na eliksir. Niestety zmęczenie dawało jej się we znaki i powieki jej ciążyły. Po chwili zapadła w niespokojny sen.

***

W pokoju naprzeciwko siedział chłopak, czytając wielką księgę zgubił rachubę czasu i nie zauważył, że na zewnątrz zrobiło się całkiem ciemno. Od czytania oderwał go głośny krzyk, wstrzymał oddech i słuchał. Gdy ten się ponowił zerwał się z łóżka i zastanawiał się  co zrobić. Mona nic nie usłyszy, bo ma zaklęcie na drzwiach, a on nie chciał jej budzić. Złapał różdżkę i wyszedł na ciemny korytarz, po raz kolejny słysząc nieludzki krzyk wzdrygnął się i skierował do pokoju nowej lokatorki. Ostrożnie otworzył drzwi i zapalił końcówkę swojej różdżki. Podszedł do łóżka rudowłosej i zobaczył, że dziewczyna jest cała błyszcząca od potu, ma potargane włosy i rzuca się na łóżku. W pewnym momencie po raz kolejny krzyknęła a potem przegryzła wargę do krwi. Naprawdę przerażony chłopak potrząsnął lekko dziewczyną, żeby ją zbudzić. Ale nim się obejrzał rudowłosa przyciskała mu różdżkę do klatki piersiowej, popatrzył jej w oczy i zobaczył w nich obłęd.

- Spokojnie, to tylko ja..

Dominique nie odpowiedziała, tylko mocniej przycisnęła różdżkę. Nataniel niewiele myśląc złapał magiczny patyk i wyrwał jej go z ręki. Dziewczyna zrobiła wielkie oczy w których widać było przerażenie i zaczęła się cofać, powoli małymi krokami, kiedy natrafiła na łóżko upadła. Wtedy najszybciej jak umiała skuliła się w kącie i zaczęła szeptać gorączkowo.

- Błagam zostaw mnie, ja już nie chcę. Przyłączę się, tylko skończ już. Zostaw ją.. Proszę.

- Spokojnie, Domi.. To ja, Nataniel… Pamiętasz ?

- Nataniel.. Nataniel.. Błagam, zostaw.. Zostaw.. – Chłopak zdezorientowany patrzyła na dziewczynę. W dzień wydawała się pewna siebie, emanująca magią i siłą. A teraz była bardziej bezbronna niż mała dziewczynka.

- Spokojnie… - Szepnął chłopak ledwo słyszalnie i lekko dotknął dłoni dziewczyny. Ponownie krzyknęła i chciała odejść jak najdalej od dotyku, co poskutkowało tylko ciężkim uderzeniem się w głowę. Rudowłosa straciła przytomność, Nataniel wziął ja w ramiona i położył na łóżku, rzucił na nią kilka zaklęć czyszczących i zasklepił ranę. Nie wiedział czy wyjść czy zostać.

- Zostań.. – Szepnęła słabo dziewczyna. Powoli otworzyła oczy i wpatrywała się uważnie w chłopaka – Co robiłam ?

- Majaczyłaś coś i chciałaś mnie zabić – Powiedział chłopak lekko się uśmiechając, cieszył się, że z Dominique wszystko w porządku.

- Powinieneś dać mi z liścia, to by wszystko wróciło do normy.

- Nie biję dziewczyn.

- Inni nie mają z tym problemów – Powiedziała dziewczyna a w jej oczach można było zobaczyć ból.

- Co się stało zanim tu przyszłaś i kim ty jesteś ? – Chłopak delikatnie złapał dłoń dziewczyny.

- Nic. Nikim – Po raz kolejny jej twarz ozdobiła zimna maska.

- Ja byłem w sierocińcu dla magicznych dzieci, najpewniej moi rodzice zginęli ale mogli po prostu mnie nie chcieć. Tego nie wiem. W każdym razie mieliśmy wycieczkę do Hogsmade. Chyba tak się nazywa to miasteczko. W każdym razie miałem wtedy pięć lat, wszyscy poszli do sklepu ze słodyczami a ja znalazłam niebo. Od tamtego czasu opiekuje się mną Mona a ja nie byłem tam na górze. Nie jest to porywająca historia ale jest moja – Oczy chłopaka błysnęły w słabym świetle.

Dominique przełamała się i opowiedziała Natanielowi wszystko, począwszy od mugolskiej części życia i kończąc na porwaniu.

- Więc czemu nie poszłaś do Hogwartu czy do rodziców, czemu przyszłaś tu ? – Chłopak wydawał się być zdziwiony.

- A co miałam wpaść do rodziców z tekstem „ Cześć wszystkim, mam nadzieję, że nie zabiłam za dużo ludzi czarnego pana, a tak wgl. to byłam u niego na wczasach, w programie codzienne tortury, a jak zabili córkę ministra która się ze mną zaprzyjaźniła to postanowiłam sobie wrócić, ach.. siostrzyczko, chyba nie oddam ci jednak tej sukienki bo poplamiłam ją krwią” – Zironizowała Dziewczyna. Na jej policzkach wciąż były świeże ślady łez.

- Przecież zrozumieliby, to twoja rodzina.

- Nie mam rodziny, nie mam przyjaciół. Nie mam nic. – Dziewczyna mówiła o tym beznamiętnie. Zdążyła się już uspokoić.

- Masz mnie.

- Mam ciebie.. Może.

Rudowłosa podeszła do różdżki która leżała na ziemi. Złapała za jej dwa końce i przełamała ją na dwie części. Potem po prostu wrzuciła ja do kosza.

- Co ty zrobiłaś ?

- Ne chcę już magii. To ona mi wszystko zabrała – W kącikach oczu dziewczyny znowu pojawiły się łzy. Nataniel przyciągną ja do siebie, przytulał ją, szeptał uspokajające słowa aż Dominique zasnęła w jego ramionach, po chwili i on zasnął.

 ***

Obudził się słaby i obolały. Jęknął cicho i chciał obrócić się na drugi bok kiedy zdał sobie sprawę, że nie mógł. Uchylił powieki i oślepiło go jasne światło, nie wiedział gdzie jest. Nie wiedział nawet kim jest. Po kilku próbach udało mu się utrzymać oczy otwarte, w końcu przypomniał sobie kim jest i co tutaj robi.

- Cholera – Zaklął siarczyście. Nawet nie wyszło mu samobójstwo.

- Widzę, że obudził już się pan, panie Parret. Pańscy rodzice zjawią się zapewne jutro, pańska matka musiała się udać do świętego Munga w wyniku stresu..

- Dlaczego jestem przykuty do łóżka ? – Spytał w miarę spokojnie chłopak, przerywając pielęgniarce.

- Nie możemy ryzykować, żeby pan coś sobie zrobił – zaszczyciła go oceniającym spojrzeniem – Tymczasem wpuszczę pańskiego przyjaciela a potem dostanie pan eliksir słodkiego snu.

Zrobiła tak jak powiedziała i po chwili do Sali zajrzał Lucas. Jego brązowe oczy patrzyły z obawą na blondyna.

- Cześć, jak się czujesz ? Pani Afords nie chciała wpuścić reszty, więc masz pozdrowienia.

- Dobrze – Powiedział beznamiętnym głosem Mike, był wdzięczny pielęgniarce, nie miał ochoty na nudne pogaduszki. Spojrzał na kolegę i w jego głowie zaświtał plan – Mógłbyś mnie podrapać w rękę ? – Popatrzył prosząco i pomachał bardziej oddaloną od Lucasa dłonią.

- Jasne – Chłopak podszedł i nachylił się spełniając prośbę kolegi. Mike w tym czasie wyjął wystającą mu z torby różdżkę i schował do swojego rękawa.

- Dziękuję, chyba już się zdrzemnę. To cześć.

Lucas wyszedł z pomieszczenia a Michael położył się i udawał, że śpi. Słyszał jak pielęgniarka wzdycha i odchodzi do swojego kantorka. Poczekał cierpliwie parę godzin, aż do czasu kiedy światła w Skrzydle Szpitalnym zgasły i chwycił różdżkę. Uwolnił się zwykłym zaklęciem otwierającym i poszedł na wieżę astronomiczną, bał się, że na kogoś wpadnie lub ktoś zauważy jego nieobecność ale dalej wytrwale kierował się do swojego celu. Gdy wszedł po niezliczonych ilościach schodów odetchnął, był bardzo zmęczony ale wieczorny wiatr wystarczająco go orzeźwił. Obserwował jak niebo ciemnieje i obserwował gwiazdy

- „Pamiętaj patrząc w gwiazdy, że kocham cię” Dominique – Powiedział chłopak wykorzystując jakiś mugolski cytat. Wdrapał się na murek oddzielający go od upragnionej wolności.

- Pamiętam – Do jego uszu doszedł cichy szept. Odwrócił się i zobaczył Dominique, a raczej ją w formie jakby patronusa. Wpatrywał się z zachwytem w błyszczącą postać.

- Domi..

- Mike, co chcesz zrobić ?

- Nie chcę żyć bez ciebie – Powiedział otwarcie i powrotem wrócił do bezpiecznej strefy na wierzy. Podszedł do swojej ukochanej.

- Nie płacz. Ja zawsze jestem obok.

- Czy ty umarłaś ? Przecież ty nie żyjesz ! – Chłopak zaczął się trząść. Dziewczyna chciała pogłaskać go po policzku ale jej ręka tylko prześlizgnęła się, a chłopak nic nie poczuł.

- Nie mogę tego powiedzieć. To mogłoby wszystko zmienić.. Musisz mieć nadzieję.

- Więc jednak żyjesz !

- Ja nie jestem Dominique, jestem tylko pozytywną energią Michaelu. Niczym więcej. Ale ty jesteś prawdziwy i żyjesz. Nie zmarnuj tego.

- Ale ja bez ciebie.. bez niej…

- Bądź cierpliwy. Jeśli prawdziwie kochasz to daj jej wolność, jeśli cię kocha to wróci. Ona ma przed sobą wielkie wyzwanie i wielkie cierpienie Michaelu. Musisz ją zrozumieć i jak będziesz miał okazję to wspierać. Bowiem gdy świat ogarnie pełnia szczęścia, ona będzie o krok od śmierci – Jej głos, dochodzący jakby z daleka lekko przerażał Michaela ale i napawał niezrozumiała tęsknotą.

- Nie rozumiem.

- Zrozumiesz. Jesteś wspaniały.. Żałuję, że jestem niczym..

- Nie jesteś – Odpowiedział mu radosny śmiech.

– Żegnaj. I ja i ona jesteśmy tutaj. Wskazała na serce chłopaka i podeszła do krawędzi wierzy. Uśmiechnęła się radośnie do chłopaka i skoczyła, Mike podbiegł żeby ją złapać ale ona już spadała, zanim doleciała do ziemi rozmyła się całkowicie.

Michaeli powoli zszedł z wieży i skierował się do dormitorium, nie chciał wracać do Skrzydła szpitalnego. Wiedział, że rano wszyscy będą go szukać ale miał to głęboko w poważaniu.  Położył się na swoim łóżku i zostawił odsłonięte kotary. Po chwili zapadł w głęboki sen.

***

Dwie samotne postacie stały na cmentarzu. Niebo spowiły ciemne chmury a porywisty wiatr targał pelerynami postaci. Z pod kaptura jednej z nich wyglądały długie srebrzyste włosy, słychać też było urwisty szloch, który niósł się echem. Większa z postaci schyliła się i wyczarowując niewielkie marmurowe pudełko schowała tam różdżkę.

- Ona już nie wróci ? – Spytała Blondynka pomiędzy szlochami.

- Nigdy nie wiadomo. Nie traćmy nadziei kochanie. Pamiętasz co było za pierwszym razem ? To najwspanialsza dziewczyna jaką miałem okazje poznać. To nasza mała córeczka.

- Dlaczego nie możemy mieć swoich dzieci jak Neville i Luna ? Mają swoją małą, szczęśliwą rodzinkę.

- Fleur… Oni też dużo wycierpieli. Cieszmy się ich szczęściem i czekajmy na nasze słoneczko. Przecież Dominique nie mogłaby tak po prostu umrzeć.

- Mam nadzieję Bill…  Mam nadzieję – Postacie deportowały się z cichym trzaskiem a za nimi inna samotna postać zniknęła tak samo jak one, tylko z szyderczym uśmiechem na twarzy.