9. Przerażający szlaban.

"... i niską temperaturę, głód, pragnienie, samotność… Ale największym wrogiem był zwyczajny ludzki strach, przyczyna częstych zaginięć i błądzenia po pustyni."

kres wędrowania

Po kilku nieudanych próbach przywrócenia świadomości dla Alice, Domi postawiła na mugolskie sposoby, spoliczkowała koleżankę, która po chwili rozejrzała się nieprzytomnie po gabinecie profesora Jeroma. Swe duże niebieskie oczy utkwiła w nauczycielu i po chwili spływały z nich kryształowe, słone kropelki, płynęły po bladych policzkach, migocząc w świetle jesiennego słońca wpadającego go gabinetu. Dzień chylił się ku zachodowi, a blond-włosa dziewczynka przeżywała własną tragedię.

- Profesorze, ja.. to nie nasza wina.. to ona.. – Próbowała wytłumaczyć wszystko dla Profesora.

- Alice, przecież wiem już, że to wy.

- Nie ! Naprawdę.. naprawdę.. – Szloch utrudniał dziewczynce mowę – To ona, to woźna.. B.. ber..ta..

- Nie robiłaby sobie tyle roboty, a jej też nie potraktowało lekko..

- Ale jej już  wszystko jedno !

- Koniec tej dyskusji ! Dziewczęta, zaprowadźcie koleżankę do skrzydła szpitalnego, a szlaban wam tym razem odpuszczę.. – Przerwał mu cichy krzyk Ali. – Idźcie już.

Wyszły z gabinetu, ciągnąc za sobą przerażoną Alice. Dziewczynka nie patrząc na przyjaciółki poszła w stronę dormitorium, a reszta niewiele myśląc, za nią. Gdy doszły Alice szczelnie zamknęła drzwi i popatrzyła z rozczarowaniem na Roxy.

- Myślałam, że pójdziesz dalej, zawsze byłaś odważna, wesoła i nie bałaś się ryzyka, wiesz na co się skazałaś ? Jak mogłaś.. jak..? – Nie wiedziały o co chodzi dla Al.

- Ale jakie dalej ? – Zapytała Roxanne.

- Jak to ? Przecież.. – Blondynka znów wybuchła płaczem.

- Alice, nie wiemy o co ci chodzi…

- Czemu wy takie jesteście ?! Ona umarła a wy nic ?!

- Kto ?- Zapytała Lily zdziwiona.

- Rox. ..roxanne..

- Ale ona żyje ! Zobacz ! O co ci chodzi ? – Złapała Roxy za rękę- Jest z nami, normalna..

Domi.. możesz..? Wiem, że umiesz.. – Popatrzyła na przyjaciółkę zaczerwienionymi oczami, które błyszczały od łez. Nie chciała tego powtarzać słownie, nie miała siły.  Dominique skupiła się i wniknęła w myśli przyjaciółki, była bardzo ostrożna, ale to co zobaczyła, bardzo ją zszokowało. Gdy widziała już wszystko wyszła z myśli przyjaciółki, a ta wyszła z dormitorium. Dziewczyny wdały się w żywą dyskusję na temat tego co przytrafiło się Ali, a sama zainteresowana przemierzała bez celu puste korytarze. Doszła do sowiarni, gdzie mimo brzydkiego zapachu usiadła na parapecie i zaczęła myśleć. Wiedziała, że to co jej się przytrafiło ma związek z jej korzeniami ale nigdy nie było to tak wyraziste, wcześniej działało to na podstawie nieomylnej intuicji, a teraz..? Teraz pomyliła to z rzeczywistością.  Była załamana, zobaczyć śmierć przyjaciółki, jednej z najważniejszych osób w życiu.. No tak, z rodzicami nie miała jakoś więzi, byli, bo byli. Chronili ją jak roboty, ale od kiedy była malutką dziewczynką nie doświadczyła grama miłości, a teraz te dwa rudzielce i przebojowa brunetka zaakceptowały ją. Miała dla kogo żyć. Chyba nikt nie znał Alice z tej strony, ze smutnej strony. Westchnęła. Każdy dałby się pociąć za jej dar, a dla niej był przekleństwem.  Wolałaby normalne życie. Nim się obejrzała było już ciemno, chciała wracać do wieży, otarła łzy i rozejrzała się. Nagle na jej kolanie usiadła sówka, mała szara sowa. Był to list zaadresowany do wszystkich czterech. Zaciekawiona postanowiła wrócić do dormitorium. Gdy wyszła z sowiarni zauważyła Roxy, Domi i Lily siedzące pod drzwiami. Bez słowa rzuciły się sobie w ramiona i przytuliły. Rozumiały się bez słów.

Już w dormitorium otworzyły list, jak się okazało od Nev’a.

Drogie dziewczęta..

Jest tragicznie, Luna z każdym dniem marnieje i blednie, ma wieki brzuch niestety nie zgadza się na sprawdzenie płci dziecka, dlatego też ryzyko jest większe. Ma podobno brzuch jak kobieta której termin się spóźnia, ale ja nie wiem. Ona jest taka uśmiechnięta, lekka… Ja chyba umrę razem z nią. Ona się pogodziła, mówi tyle, że szkoda, że dziecko będzie się wychowywać bez matki. Ja nie daję rady..

Neville

W niektórych miejscach kartka była naznaczona łzami, że był problem z odczytaniem tekstu. Domi zerwała się z łóżka i podbiegła do swojego kufra. Wyjęła stamtąd kalendarzyk i jej oczy zrobiły się wielkie.

- Dziewczyny.. Jak.. Jakim cudem minęło tyle czasu, jak odwiedzałam Lunę w szpitalu to na podstawie brzucha miała termin za miesiąc, a minął już grubo ponad miesiąc. Swoją drogą kiedy cały ten czas minął..? – Podeszła do okna i spojrzała na błonia spowite ciemnością. Zasmuciło ją, że czas ucieka jej przez palce. Niedługo wróci do domu na święta a potem kilka miesięcy i wakacje.

W wielkiej Sali wszyscy siedzieli poekscytowani, poproszono wszystkich o stawienie się na uczcie, podobno miały być jakieś wieści. Gdy wstała dyrektorka, rozmowy ucichły.

- Cieszę się, że tu jesteście młodzi czarodzieje ! – Zaczęła swoja przemowę McGonagall – Chciałam wam powiedzieć o trzech ważnych sprawach. W sobotę odbędzie się uczta z okazji święta duchów, a po niej klasy piąte wzwyż mają zabawę, aczkolwiek, tylko klasy szóste i siódme mogą się bawić po północy. Z tej okazji w sobotę jest wyjście do Hogsmeade dla klas trzecich wzwyż  – Tu przerwała czekając aż wrzawa ucichnie, jakoś młodszym rocznikom nie było do śmiechu – Jest już tyle lat po wojnie.. – Wiele osób się wzdrygnęło – A ciągle są spięcia między domami, trzeba żyć w zgodzie, dlategoż profesor Jerome wyszedł z akcją prezentów przedświątecznych. Będzie to polegało na tym, że każdy dostanie karteczkę - Wyczarowała przed sobą niewielki arkusik pergaminu - I będą magicznie wylosowane pary. Będziecie korespondować i poznawać się wzajemnie, a na wyjściu do Hogsmeade.. dla wszystkich – Tu powstały większe wiwaty – kupicie danej osobie prezent i wyślecie, już z podpisem. O tak.. – Napisała coś na karteczce, wyczarowała pudełko, położyła karteczkę na pudełku i stuknęła w nie różdżką. Po kilku sekundach pojawiło się przed profesorem Jerom’em – Będzie to działało na takiej zasadzie, piszecie coś, stukacie różdżką i po nieokreślonym czasie pojawia się u wyznaczonej osoby. Może to być sekunda, może to być 10 minut. Nie radze ich śledzić. Nie można podawać imienia, nazwiska, domu, wieku i charakterystycznych cech wyglądu. Kartka będzie wykreślać takie informacje. Jeśli ktoś nie ma środków, proszę się zgłosić do opiekuna domu. Powodzenia ! – Machnęła różdżką i przed każdym pojawiła się identyczna karteczka. Roxy złapała pióro ze swojej torby i napisała przywitanie, Lily i Ali zrobiły to samo. Domi siedziała nad swoja karteczką nie wiedząc co zrobić. Rozejrzała się prawie wszyscy coś pisali. Złapała za pióro, chciała już coś napisać kiedy na jej karteczce pojawiło się…

Witaj..

Witaj ktosiu – Napisała.

Jak tam ?

Zdziwił mnie trochę ten pomysł, a Ciebie ?

Tak, myślę, że już niedługo McGonagall odda stanowisko dla profesora Jeroma.

Tak, możliwe.

Przepraszam, idę na lekcje. A nie chcę podpaść..

Oczywiście.

Dziewczyny pobiegły na lekcję, nim się obejrzały była historia magii, duch który jej uczył strasznie przynudzał. Domi dyskretnie położyła swoją kartkę, zamiast pergaminu i napisała:

A tak właściwie, to mam przyjemność z dziewczyną czy chłopakiem ? – Nie spodziewała się odpowiedzi, więc zdziwiła się widząc rząd literek.

Z chłopakiem, a ja ?

Z dziewczyną. Co powiesz, żebyśmy wymyślili sobie jakieś ksywki, żeby nie pisać tak oficjalnie ?

Jasne , co ja mogę wymyśleć, hm… Em.. Hahha. Nie wiem. Może myć Priv, wolę rozmowy prywatne. :D

Ok Priv ^^ Ja mogę być.. Mini ;D Nie pytaj ! I tak nie powiem.

Wiesz.. wyglądasz mi na Ślizgonkę..

I tak nie powiem ! A ty mi na Puchona !

EJ  a co byś chciał w prezencie ?

Nie wiem XD A ty ?

Ja tutaj w Hogwarcie mam wszystko co chcę..

- Domi ! Skończ już gapić się na tą kartkę i chodź pisać ten esej dla Bulstrode.

- Nie chce mi się i tak bym dostała T, ale mam plan…

Chwilę po rozpoczęciu lekcji Dominique podniosła rękę, Bulstrode niechętnie na nią skinęła

- Czy może mnie pani ukarać za coś, czego nie zrobiłam ? – Zapytała normalnie, aczkolwiek lekko wyzywająco, ale to był jej zwykły ton, za który czasem czepiali się nauczyciele w mugolskiej podstawówce.

- To niedorzeczne ! Oczywiście, ze nie mogę !

- Więc NIE ZROBIŁAM pracy domowej.

- To bezczelne ! Za twój ton.. – Uśmiechnęła się szyderczo – I brak szacunku do nauczyciela.. szlaban dziś o 20 !

- Ja bym dała pani szlaban za strasznie dzieci twarzą ale nic nie mówię – Wymamrotała Domi i zła na cały świat zagłębiła się w obserwowaniu ściany i liczeniu sekund do końca lekcji.

Dominique biegła do lochów, była już spóźniona i to grubo. Bulstrode czekała na nią przed swoim gabinetem, gdy dziewczynka dobiegła i zbierała oddech żeby przerosić, nauczycielka złapała ją za ramię i pociągnęła w stronę najciemniejszego korytarza w lochach, szły ok. pięciu minut co dla dziewczynki było wiecznością, skręcały w różne korytarze, było coraz ciemniej. Małą rudą dziewczynkę ogarnęło przerażenie. W końcu była to tylko jedenastolatka. W końcu Bulstrode wepchnęła ją do jakiejś brudnej, zastawionej klasy. Jednym ruchem nadgarstka zapaliła jedną wątłą świeczkę.

- Zamknę te drzwi zaklęciem, wypuszczą cię jak skończysz tu sprzątać, radzę się pospieszyć – Kolejny ruch różdżki i przed dziewczynką pojawiły się środki czystości, miotły i wiadro z wodą. Dominique popatrzyła na nią z przerażoną miną i czekała na rozwój wypadków – Oddaj mi różdżkę. Zgłosisz się po nią jutro przed lekcjami.

Domi z żalem i strachem oddała jej magiczny patyk i po chwili została sama w wielkim zakurzonym pomieszczeniu, nikt chyba nie sprzątał tu od wieków. Nie wiedząc co robić wzięła się za sprzątanie, po pięciu minutach jej klaustrofobia dała jej się we znaki, miała napad paniki. Waliła w drzwi, wrzeszczała… Potem znów zaczęła sprzątać.

Nie wiedziała ile minęło czasu, ale świeczka zdążyła się już dawno wypalić a Domi dalej sprzątała, nie widziała czy nie usnęła ze zmęczenia na chwilę, była przemarznięta, zmęczona, przerażona i głodna. Po kolejnych godzinach usłyszała na zewnątrz kroki, z nadzieją, że to ktoś po nią chciała tam pobiec ale nie dała rady wstać. Upadła i straciła przytomność. Gdy znów się obudziła była roztrzęsiona. Podeszła do drzwi i pociągnęła za klamkę, otworzyły się. Ze łzami w oczach rozjarzała się po ciemnym korytarzu i poszła w prawo. Szła podpierając się ściany. Wyszła zza zakrętu i błyskawicznie się cofnęła. Stał tam ten Ślizgon który zaatakował dziewczyny w pociągu, rozmawiał z jakimś innym chłopakiem w szacie z zielnymi wstawkami.

- ..To nie przelewki. Ja wymagam ! Już niedługo będę potężniejszy niż wszyscy mocarze tego świata.. A niesubordynacji nie toleruję.. Koniec.. Wybieraj ! – Domi nie rozumiała wszystkich słów.

- Ja nie wiem… - Za chwilę rozniósł się krzyk bólu, a dziewczynka była pewna który z chłopaków krzyczał – Dobrze.. Panie – Usłyszała drżący głos.

- Na to liczyłem, a teraz chodź, bo jeszcze ktoś tu przyjdzie..

Domi wpadła w panikę, już miała się przewrócić, kiedy złapała się pochodni. Co było dziwne, kawałek drewna wygiął się, bezszelestnie otwierając jakieś wejście. Dziewczynka w panice wbiegła tam, a ściana zamknęła się za nią.. Zdarzyła jeszcze usłyszeć krzyk chłopaka..

- Kto tu jest ?!

Dominique odczekała jakiś czas i zaczęła szukać wyjścia. Nie mogła go znaleźć, siedziała sama w ciemnej pułapce, przerażona i głodna. Łzy spływały jej po policzkach. Nie wiedziała co robić.. Po dłuższym czasie usłyszała głosy. Nie wiedziała co mówią, ani kim są. Było jej już wszystko jedno. Zaczęła wołać o pomoc. Komuś udało się otworzyć wejście do jej kryjówki, zobaczyła swoje przyjaciółki. Pomogły jej wstać.

- Musimy iść do dyrektorki ! – Powiedziała Roxanne.

- Tak.. – Powiedziała słabo Domi i straciła przytomność. Bo w ramionach przyjaciół można się czuć bezpiecznie. Zastanawiała się tylko, czemu zawsze ona.. 

***

Zapraszam na bloga http://beyondshadowsdramione.blogspot.com/ Jeśli lubicie ta ciemną stronę ^^